„Jeśli chcą Państwo wybrać się na wycieczkę do Marmaris, to przede wszystkim proszę pamiętać, że Marmaris jest mało tureckie. Sprzedawcy na bazarze są nachalni, ponieważ napływający statkami wycieczkowymi turyści stanowią źródło ich dochodu. To miasto, to nie jest prawdziwa Turcja”. Tak mówiła nam 5 lat temu rezydentka na Rodos i nie wiadomo dlaczego przez pięć lat bazar w Marmaris wyobrażałam sobie jako zadymione fajkami wodnymi miejsce, w którym spotkać można siedzących po turecku kupców w białych turbanach na głowie.
Jakież było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że bazar w Marmaris przypominał krakowską tandetę, a sprzedawcy w bardzo ciekawy sposób podchodzili do handlu:
– Sprzedam Ci tą bluzę za 10 EUR
– Okej, przymierzę. Nie, dziękuję, nie podoba mi się kolor.
– Mam jeszcze różowy. Bierzesz?
– Nie chcę różowego. Dziękuję.
– Sprzedam Ci ją więc za 5 EUR!
– Dziękuję.
– W takim razie weź dwie bluzy za 7 EUR!!!
– Ale ja nie chcę ANI JEDNEJ!
;)
Do Marmaris pojechaliśmy z nudów ;) W Kalkan ciągle padał deszcz i nie było już gdzie spacerować, a Marmaris oddalone było od Kalkan o jakieś 3 godziny jazdy. Postanowiliśmy więc udać się w miejsce, do którego nie dotarliśmy te pięć lat temu. I muszę powiedzieć, że w Marmaris tak naprawdę wypoczęliśmy. Wiąże się to z faktem, że właśnie tam najprościej było wybiegać Anię. Wzdłuż głównej ulicy (obsadzonej palmami z dwóch stron – jak w LA;)) ciągnie się przez parę kilometrów miejska plaża i promenada . Tam właśnie wychodziliśmy na spacery, graliśmy w piłkę, goniliśmy kaczki i rzucaliśmy kamyczki do morza.
Spacerując uliczkami Marmaris trafiliśmy na najlepsze i najtańsze tureckie jedzenie. Ania zakochała się w pide (tureckiej pizzy) i w ayranie (lekko słonym jogurcie rozcieńczonym wodą), a my posmakowaliśmy przepysznych kebabów. Spodobał nam się też port, w którym stały tysiące łódek oraz eleganckie kawiarenki i restauracje położone wzdłuż portowej promenady.
