Wcześnie rano budzimy się jeszcze w Pokharze, kończymy pakowanie i chwilę później mkniemy na lotnisko. Żegnają nas niebieskie niebo i piękne białe pasmo Annapurny. Takich widoków nie mieliśmy żadnego dnia! Lotnisko w Pokharze jest małe, trochę jak z PRLowskich filmów:) Kontrola osobista za kwiecistą zasłonką – panie na lewo a panowie na prawo – bije na głowę wszystko:) Chwila czekania i już biegniemy z Anią przez płytę lotniska, by zająć w małym samolociku VIPowskie miejsca, te po lewej stronie, z widokiem na Himalaje. Lot do Kathmandu trwa krócej niż lot paralotnią, za oknem widzimy piękne białe góry. Ania mówi, że to najpiękniejsze góry na świecie!
W Kathmandu jest trochę zamieszania. Żeby przejść z „hali” krajowych przylotów do międzynarodowych odlotów trzeba wyjść najpierw na parking, później poczłapać parę minut ulicą, a następnie zakolejkować się przed halą odlotów. Tutaj w drzwiach lotniska robiona jest kontrola bagażów, stąd te kolejki… Po jakiejś godzinie czekania nadajemy bagaż, przechodzimy kolejne kontrole, wypełniamy papiery wyjazdowe i znów trochę czekamy na otwarcie naszej bramki. Później już idzie jak z płatka:) Sześciogodzinny lot do Kuala Lumpur, to wg. Ani lot króciutki. „Nawet nie zdążyłam się zdrzemnąć” mówi Ania pół godziny przed lądowaniem … a gdy samolot dotyka kołami lotniska Ania zasypia. Nie budzi jej przekładanie do wózka, kontrola paszportowa, odbieranie bagażu, szukanie miejsca do spania, przekładanie na legowisko … nic! Śpi spokojnie calutką noc! Na śniadanie serwujemy sobie świeżo wyciskany sok i pączki, zgarniamy pierwszego malezyjskiego skarba i wsiadamy do ostatniego już samolotu. 3 godziny później lądujemy w Yogyakarcie, szybciutko załatwiamy wizę, odbieramy bagaż i łapiemy taksówkę do hotelu. Tu zasiadamy na werandzie i odpoczywając po 30 godzinnej podróży planujemy co dalej …:)
powodzenia! :)